پیامبر اعظم

 

کتاب نغمه حسینی نوشته حکیم مهدی الهی قمشه ای:

سبب توفیق خود را برنظم این تاریخ شریف در اشعار زیر نوشته ام.

داد مرا واهب یکتای من                  خوش پسری،انجمن آرای من

در ورق دفتر نام و نشان                  نام حسین آمدش از     آسمان

شاخ گلی برشده یکسال ونیم              سخت به تقدیر قضا شد سقیم

وانشده غنچه خوشبوی او                 زرد شد از درد گل روی او

چند مهی از الم ورنج ودرد              سرخ گل چهره او گشت زرد

گاه بنالید وگهی خواب کرد               گه به اشاره طلب آب کرد

گه دلم از گریه آهسته اش                سوخت گه از ناله پیوسته اش

دایمش از شعله تب ناله بود              جان مرا شعله جواله بود

چون شرر ناله ز دل می کشید           کام دلم زهر بلا می چشید

ناله آن طفل روان سوختی                بر دل و بر جان شررافروختی

بیشتر این غصه مرا سوخت جان        کش نبد از درد، زبان بیان

کاش زبان داشت که از درد خویش      کرد بیان حال رخ زرد خویش

الغرض از سوز تب و التهاب             گشت تن طفل و دل من کباب

کار وی از ناله و افغان گذشت            وز سر پیوند تن وجان گذشت

تا چه کند نیز طبیب شفیق                  ماند به دریای تحیر غریق

ماند پرستار و معالج چو من               خسته درد و غم و رنج ومحن

در غم آن طفل همه سوختیم                آتش غم بر جگر افروختیم

تا خبر یاس طبیب بدن                      شعله غم زد به تن و جان من

خواست کند چرخ نهال مرا                بشکند از غم پر وبال مرا

خواست کند شام ابد روز من              تا نگرد شمع صفت سوز من

خواست برد فتنه دور زمان               اختر تابان من از آسمان

خواست دگر بر کف بیداد چرخ          باز دهد کودک نوزاد چرخ

خواست خزان زود  وزد بر گلم          بر کف تاراج دهد سنبلم

نوگل باغم ملکوتی کند                    بلبل جانم جبروتی کند

بر سر آن شمع شب افروز من            گوش کند ناله جانسوز من

تا دلم آتشکده غم شود                      خاطرم آزرده ماتم شود

خواست اجل گلشنم آتش زند              شعله بر این جان بلا کش زند

لیک نگارنده ی لوح قضا                 محو کرم کرد خط اقتضا

لطف حقم نیک سر انجام کرد            بر دلم این واقعه الهام کرد

عهد نمودم که گر این طفل ناز          باز رهد زین مرض جانگداز

قصه سلطان شهیدان دین                 نظم کنم نغز چو در ثمین

باری از آن عهد به خاطر رسید        تشنگی کودک شاه شهید

با دل خود گفتم اگر طفل من            تا به سحر جان نبرد زین محن

به که هم از سوز تب والتهاب          جان ندهد تشنه لب و دل کباب

در دم مرگش به از این نیست کار     تا دهمش آب و رهد از شرار

یک دو سه قطره که ز آب زلال        ریختمش در دهن،آن خسته حال

بر سر هوش آمد وفریاد کرد            اندکی از غصه دلم شاد کرد

طفل که از ضعف حیاتی نداشت        وز خطر مرگ نجاتی نداشت

آب طلب کرد وبسی نوش کرد          مرگ تو گویی که فراموش کرد

مادر گریان به اطاق دگر                با دل سوزان ز فراق دگر

با دل ناشاد به فریاد بود             منتظر ضربت صیاد بود

ناله آن طفل چو بشنید زار           آمد و بگرفت سرش در کنار

روز وشبی بود که پستان مام        می نگرفت از مرض آن خوش غلام

بر دهنش مام چو پستان نهاد         شیر بنوشید ودلی شاد کرد

آب خوش وشیر مکیدن گرفت       عقل از آن واقعه شد در شگفت

از اثر رحمت پروردگار              آن دل نومید شد امیدوار

نفخه حق بر تن کودک دمید          جان من ومادرش از غم رهید

داد خدا زندگی تازه اش               تا که به گردون رسد آوازه اش

لطف ازل نیز مرا یار گشت          طبع وقلم هر دو گهر بار گشت

طبع دلم آتشکده طور شد              دفتر فکرم ورق نور شد

بحر شد این قطره ناقابلم               مهر شد این ذره بی حاصلم

گوهر عشق از ورقم شد پدید         پرتو صبح از افقم بر دمید

شد گهر راز شهادت عیان            ساخت فروزنده دل شیعیان

شکر که این نامه مشکین پیام        کرد مرا عهد الهی تمام